به من گفتی پر از آینده باشم

تورفتی همچنان در خنده باشم

تو دریای منی ، من ماهی تو

جدا از تو نباید زنده باشم 

به خداحافظی تلخ تو سوگند نشد

که تو رفتی و دلم ثانیه ای بند نشد

لب تو میوه ی ممنوعه ولی لبهایم

هرچه از طعم لب سرخ تو دل کند نشد

مردن و گم شدن از ماست نه از فاصله ها

دل از اینهاست که تنهاست نه از فاصله ها

گرچه دیگر همه جا پر ز جدایی شده است

مشکل از طاقت دلهاست نه از فاصله ها 

سوختن با تو به پروانه شدن می ارزد

عشق این بار به دیوانه شدن می ارزد

گرچه خاکسترم و همسفر باد ولی

جستجوی تو به بی خانه شدن می ارزد 

تو را با غیر می بینم صدایم در نمی آید

دلم می سوزد و کاری ز دستم بر نمی آید

نشستم باده خوردم خون گریستم کنجی افتادم

تحمل میرود اما شب غم سر نمی آید 

من که با نغمه ی پر سوز تو عادت دارم

باز از چشم سیاه تو شفاعت دارم

گرچه لبخند تو دیریست زیادم رفته

من به سرفصل نگاه تو ارادت دارم 

نازنینا گر طبیبی بنده بیمار توام

با دلی پر آرزو مشتاق دیدار توام

گر بگویی جای پایت روی چشمان من است

چشمها سهل است ، من با جان خریدار توام 

ما اهل دليم اشاره را ميفهميم

راز شب پر ستاره را مي فهمیم

 با پنجره هاي بسته عادت داریم

با هرچه دل شكسته نسبت داریم 

زمهرت سیر را سیراب کردم

رخت را در نظر محراب کردم

برای آنکه دل آتش نگیرد

نگاه آخرت را قاب کردم... 

اين غـزل با ياد چشمـــان تو غـــوغا مي کند

يک دريچه ســـوي فـــردا با تو پيــدا مي کند

اي صميمي با تمــــام واژه هــــاي عاشقي!

اين حضــورت را نمي داني چه با ما مي کند 

دلبرم اندر خيالم خود نمايي ميكند

در فراقش اي دل من بينوايي ميكند

او برفت و پشت پا زد بر دل و دنياي من

 كار دل را بين كه بهرش بيقراري ميكند

اين غـزل با ياد چشمـــان تو غـــوغا مي کند

يک دريچه ســـوي فـــردا با تو پيــدا مي کند

اي صميمي با تمــــام واژه هــــاي عاشقي

اين حضــورت را نمي داني چه با ما مي کند 

طبيب دردمي ، درمان نخواهم

خراب عشقم و سامان نخواهم


هزاران دفعه با خود عهد کردم

به پاي عشق حتي جان نخواهم 

آنکه چشمان تو را اين همه زيبا ميکرد

کاش از روز ازل فکر دل ما ميکرد

يا نميداد به تو اين همه زيبايي را

يا مرا در غم عشق تو شکيبا ميکرد

غم ياد تــو درجانــــــم نشسته

بلــــــــور بغضهـــــايم را شکسته

دوبــاره دست پرمهــــــــر خيالت

دلــــــم را بر ضريح عشـــق بسته 

 کسی که روشنی را جار ميزد 

برای باد و باران زار ميزد

درون حضرت آيينه ديدم

که روح خسته اش را دار ميزد

شبی غم با دل من گفتــگو کرد

مــرا با چشـمهـايت روبــــرو کرد

دلم می گفت : هرگز عاشقت نيست

ولی دست دلم را گريه رو کرد 

ای که در دنیای من پیدا و ناپیدا شدی

چشمهای روشنم را عاشق و شیدا شدی

ای تو با رخش نگاهت بر دل من تاخته

این دل من ، رو بروی تو خودش را باخته

عاشق شدم و محرم این کار ندارم

فریاد که غم دارم و غمخوار ندارم

بسیار شدم عاشق از این پیش

آن صبر که هر بار بود این بار ندارم .

دلبرا هر طرفی در طلبت رو کردم

هر چه گل بود به عشق رخ تو بو کردم

آفتابا به سر عاشق دلخسته بتاب

تا نگویند که بیهوده هیاهو کردم .

چون اشک تو از چشم تو افتاده ترینم

من ساده دلی ساده از این اهل زمینم

شادی به دلم راه ندارد ز همین است

چون لاله دلسوخته عمری است غمینم

الهی شهر عشق آتش بگیرد

جدایی دق کند ماتم بگیرد

الهی تا زمین هست و زمان هست

کسی عشق تو را از من نگیرد .

امشب شب رویای تو بود و تو نبودی

در دل همه آوای تو بود وتو نبودی

دل زیر لب آهسته تمنای تو میکرد

در حسرت دیدار تو بود و تو نبودی

مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد

نقش هر نغمه که زد راه به جایی دارد

عالم از ناله ی عشاق مبادا خالی

که خوش و فرح بخش هوایی دارد .

من به چشمان پر از مهر تو عادت دارم

به تو و طرز نگاه تو ارادت دارم

عطش حسرت دیدار تو را پایان نیست

اشتیاقی است که هر لحظه و ساعت دارم .

امواج نگاهت اعتیاد آور بود

زیبایی تو فراتر از باور بود

در قاب نگاه چشم من لبخندت

لبخندژوکوند ، بلکه زیباتر بود . 

گر تو یارم نشوی آخر خرداد من است

فکر بی تو شدنم دشمن بنیاد من است

تا زمانی که تو شیرینی و دوری ز دلم

رنگ خون بر جگر این دل فرهاد من است . .

باید از آرامش گل ها گذشت

شادمان چون لحظه دیدار شد

بهترین تسکین دل این جمله است

باید از پیوند تو سرشار شد .

از دورى تو
دلى پر از غم دارم

وز غصّه ى تو
همواره ماتم دارم

گر حق بدهد به من همه ملک وجود
گویم که گل روى ترا کم دارم
 

در بستر بی رحمی و خون زاده شدم

از اول عمر با جنون زاده شدم

خاکستریم ، دست خودم نیست عزیز

ققنوسم از آتش درون زاده شدم

مثل باران خاطراتت ماندنیست

لحن پر مهر صدایت خواندنیست

گرچه ما اندک زمانی در کنارت بوده ایم

تا ابد مهر و وفایت ماندنیست

امروز برای من شرابی ای عشق

هرچند که از پایه خرابی ای عشق

یک لحظه اگر حال خوشی می بخشی

یک عمر برای دل عذابی ای عشق

آخر از عشق تو من خاک کلیسا میشوم

میکشم دست از مسلمانی مسیحا میشوم

آنقدر در کشتی عشقت نشینم روز و شب

یا به ساحل میرسم یا غرق دریا میشوم

ای اشک دوباره در دلم درد شدی

تا دیده ی من رسیدی و سرد شدی

از کودکی ام هر آن زمان خواستمت

گفتند دگر گریه نکن مرد شدی
 

دو چشم آبی ات را می پرستم

لبان عنابی ات را میپرستم

برای من تو بی تابی مکن یار

که من شادابی ات را میپرستم

خواب دیدم که دلم بند تو بود

خواب من تعبیر لبخند تو بود

تو به سان گل شدی اوج شکوه

نبض من ، در ساقه آوند تو بود 

در نبودت شعر گل ماتم شود

قامت یاس و اقاقی خم شود

روح من هر دم تو را خواند ولی

در حضورت آتش جان کم شود