من حسرت دیدار تو دارم به که گویم

از بهر تو من ابر بهارم به که گویم

غیر از تو کسی را به خدا دوست ندارم

از نرگس چشم تو خمارم به که گویم .

در کشور دل غیر توام یاری نیست

جز خدمت درگاه توام کاری نیست

هر چند بدم گدای با سابقه ام

 وین سابقه را جز تو خریداری نیست

میمیرم اگر دلت پر از غم بشود

یا چشم تو میزبان شبنم بشود

پاییز و بهار را به هم می دوزم

یک نخ اگر از پیرهنت کم بشود . 

کابوس نبودی که رهایت بکنم

از خاطره عشق جدایت بکنم

آنقدرعزیزی که دلم می خواهد

هر چیز که دارم فدایت بکنم

من ارگ بم و خشت به خشتم متلاشی

تو نقش جهان و هر وجبت ترمه و کاشی

در هر نفس این است دعایم همه، ای ماه

 در زیر و بم خاطره آزرده نباشی

دلم پیش رخ ناز تو بند است

ندانم قیمت ناز تو چند است

نمایی گر به قلب من نگاهی

 به دل گویم که بخت من بلند است

بیا تا من و تو جانانه باشیم

یکی شمع و یکی پروانه باشیم

به پای سایه های گل نشینیم

دعا بر هم کنیم تا زنده باشیم 

هر لحظه بهانه ی تو را میگیرم

هر ثانیه با نبودنت درگیرم

حتی تو اگر به خاطرم تب نکنی

من یک طرفه برای تو میمیرم

مرا ابر ، تو را دریا کشیدند

مرا پایین تو را بالا کشیدند

برای خواهش چشمان من بود

که اینگونه تو را زیبا کشیدند 

کاش میشد در میان اطلسیها خانه کرد

کاش میشد با نگاه بی کسی کاشانه کرد

باد و باران را میان دام کرد و دم نزد

 کاش میشد با صدایی عاشقانه ناله کرد .

مرا از شهر بیرون می پسندی

مرا مجنون مجنون می پسندی

نمیدانم چرا ای خنده ی محض

 مرا با دیده ی خون می پسندي

کاش می شد همدلی را قاب کرد،

ساکنان شهر غم را خواب کرد

 کاش می شد نور چشمان تو را

جانشین تابش مهتاب کرد

درویشم و درویش تر از خود ندیدم

همرنگ دلم عاشق و درویش ندیدم

عمریست که من عابر این راه غریبم

جز سایه ی خود همسفری بیش ندیدم

بی تو پیمودن شبها شدنی نیست

شبهای پر از درد که فردا شدنی نیست

 گفتم که برایت بفرستم دل خود را

افسوس که چون نامه دلم تا شدنی نیست

دیروز دلم دوباره یک مهمان داشت

افسوس که مهمانی او پایان داشت

صد حرف نگفته در دلم بود هنوز

ای کاش زمانه دور برگردان داشت.

گلی بودم جفایت پرپرم کرد

و هُرم آتشت خاکسترم کرد

من آن آهوی دشت ناز بودم

که عشق تو بلانسبت خرم کرد!

حافظا ديدی كه كنعان دلم بی ماه شد

عاقبت با اشك غم كوه اميدم خاك شد

گفته بودی يوسف گمگشته باز آيد ولی

 يوسف من تا قيامت همنشین چاه شد

ای عشق چه زود بی پناهت کردیم

آلوده تهمت گناهت کردیم

دیدیم که از شهر تورا می رانند

 از دورفقط....فقط نگاهت کردیم.

زندگی شطرنج دنیا و دل است

قصه پررنج صدها مشکل است

 شاه دل کیش هوس ها میشود

پای اسب آرزوها در گل است

خدا کند تبسم لبی به آه نشکند

بلور بغض سینه ای به شامگاه نشکند

کبوتری که پر زند به شوق آشیانه ای

خدا کند که بال او میان راه نشکند

در مکتب عشق سمبلیک است لبت

زیبا و قشنگ و ناز و شیک است لبت

از وسعت نقشه ی تنت فهمیدم

یک تنگه ی استراتژیک است لبت

اي بامن و پنهان چو دل از دل سلامت ميكنم

تو كعبه اي هرجا روم قصد مقامت ميكنم

هرجا كه هستي حاضري از دور درما ناظري

شب خانه روشن ميشود چون ياد نامت ميكنم 

غم از چشم قشنگت دور باشد

دلت غرق امید و نور باشد

نبینی روز بد ای بهتر از جان

الهی دشمنت رنجور باشد

هر ثانيه با دلم سر صحبت توست

مغرور شدن برای من،عادت توست

يک عمر به هر ساز زدی رقصيدم!

حالا تو برقص خوشگلم!نوبت توست

حرفی نزنی ! طاقت جنجال ندارم

بدجور شکسته ست دلم حال ندارم

درهای قفس باز و دلم عاشق پرواز

از حس پریدن پرم و بال ندارم

می توانی بروی قصه و رویا بشوی

راهی دورترین گوشه دنیا بشوی

من و تو مثل دوتا رود موازی بودیم

من که مرداب شدم کاش تو دریابشوی 

من از شوق تو لبریزم گل من

کجایی بی تو پاییزم گل من

زپا افتاده ام بازآ که شاید

به دیدار تو برخیزم گل من

می روم اما بدان یک سنگ هم خواهد شکست

آنچـــــنان که تارو پود قلب من از هــــم گسست

می روم با زخم هـــــایی مانده از یک سال سرد

آن همه برفی که آمـــــد آشـــــــیانم را شکست 

فروغ ساحل شب های من باش

طلوع طالع فردای من باش

در این فصل خزان زندگانی

امید این دل تنهای من باش

در سایه ی دلشکستگی پیر شدم

غم خوردم و با غمت نمک گیر شدم

تا آمدم آشنای قلبت باشم

گفتی که من از غریبه ها سیر شدم

بگو با من چه دردی داری ای دل

که هر شب تا سحر بیداری ای دل

گلت را شاید از غم ها سرشتند

که از خود هم تو در آزاری ای دل

با من امروز زندگی کن ای عزیز همسفر

بگذر از دیروز و فردا بی دریغ و بی اگر

شاید امروز تابه فردا زندگی مهلت نداد

این قطار بی توقف لحظه ای فرصت نداد

با چشم شهر آشوب خود، ما را زلیخا می کنی.

یعقوب چشمان مرا، تنها تو بینا می کنی.

دیگر نمی داند کسی،فرق ترنج و دست را

یوسف! تمام شهر را، داری زلیخا می کنی

کاش باور داشتی در باورم

از نگاه شاپرک زیباتری

با شکوهی مثل خورشید بزرگ

از نسیم لاله هم بی همتا تری

شب در خم گیسوی تو عابر میشد

با هر نفست بهار ظاهر میشد

ای فلسفه ی شگفت ، افلاطون هم

با دیدن چشمان تو عاشق میشد

تو شعر و شور باران شمالی

دل انگیزی ، سراپا شور و حالی

به شالیزار قلبم باش باران

که می سوزد دلم از خشکسالی

دلم باغی پر از ریحان و گل بود

به روی رود عشقت مثل پل بود

نگاهم کردی و ویران شد این دل

مگر چشم تو از قوم مغول بود

برای عاشقی از نسل آدم

دو چشمت بهترین پیغام عالم

تمام آرزوهایم همین است

نبینم در نگاهت ذره ای غم 

به خدا عشق به رسوا شدنش می ارزد

به مجنون و به لیلا شدنش می ارزد

دفتر قلب مرا واکن و نامی بنویس

سند عشق به امضا شدنش می ارزد

عمر من در عشق خوبان سر رسید

موی من از عشق خوبان شد سفید

صد من چون از کبوتر خانگیست

ناز کردن بر من از دیوانگیست