غصه ی دوری دلدار مرا پیرم کرد

غم هجران نگارم ز جهان سیرم کرد

گریه کردم ز فراغت گل من باور کن

که مرا غربت این شهر زمین گیرم کرد

دوستانم همه نابند طلا سیری چند

درد از همه شان دور بلا سیری چند

بی گل روی عزیزان نفسم می گیرد

بی حضور رفقا صلح و صفا سیری چند

من آن ابرم که بارانش تو هستی

همان یوسف که کنعانش تو هستی

مسافر میشوم تا آخر عمر

در آن راهی که پایانش تو هستی

تنهایی و لحظه های پر آشوبم

هی مشت بر این دقیقه ها میکوبم

انگار همیشه رسم دنیا این است

تو حال مرا بپرسی و من … خوبم …

در دهکده ی تو خبر از بوی ریا نیست

چون نیست ریا هیچکس انگشت نما نیست

ما طالب مهریم و دل از عاطفه لبریز

دل صافتر از تو به خدا هیچ کجا نیست

ای داد دوباره کار دل مشکل شد

نتوان ز حال دل غافل شد

عشقی که به چند خون دل حاصل شد

پامال سبکسران سنگین دل شد

ماه در روی کسی غیر تو دیدن ممنوع

ناز چشم کسی جز تو خریدن ممنوع

تابلویی بر سر دروازه ی قلبم زده ام

که ورود احدی جز تو اکیدا ممنوع

ماهی تو ، که بر بام شکوه آمده است

آیینه ز دست تو به ستوه آمده است

خورشید اگر گرم تماشای تو نیست

دلگیر نشو ، ز پشت کوه آمده است

سرنوشتم چیز دیگر را روایت میکند

بی تعارف این دلم خیلی هوایت میکند

قلب من با هر صدا با هر تپش با هر سکوت

غرق در خون یکنفس دارد دعایت میکند

هر چند کسی میان ما حایل نیست

اما نگهت به سوی من مایل نیست

گفتم قُسمت دهم ، ولی میگویند

چشم تو به هیچ مذهبی قایل نیست